Vandaag 20 jaar geleden sinds dat noodlottige ongeval waardoor we de laatste jaren niet konden zien van Ayrton Senna, die Braziliaanse coureur die zijn leven achterliet op een van de muren van het circuit van Imola, in San Marino. Senna, verliet de wereld van stervelingen op 34-jarige leeftijd in een van de tijden waarin velen het als de gouden eeuw van de Formule 1 beschouwen, of liever het einde van dat geweldige tijdperk waarin coureurs van hoge kwaliteit de fans verrukten en hun leven riskeerden in elk van de bochten van het Wereldkampioenschap.
Maar Senna is niet spoorloos vertrokken. Al vanuit de promotionele Formule liet hij in de Formule Ford 1600 het bewijs van zijn talent achter en won hij het kampioenschap met ijzeren vuist. Hij deed hetzelfde in de Britse Formule 3, en hoe kan het ook anders, in 1983, toen hij zich waagde aan de majestueuze Grand Prix van Macau, nam hij de paal en overwinning. Dat waren de eerdere stappen van een van de beste Braziliaanse coureurs in de geschiedenis van de autosport.
De man uit São Paulo was voorbestemd om in de Formule 1 te landen. Hij deed het in 1984 op 24-jarige leeftijd in de handen van Toleman, wat we vandaag kennen als het Lotus F1 Team. Datzelfde jaar zou de Nürburgring-test van het World Endurance Championship (WEC) betwisten met het Joest-team aan boord van een Porsche 956. Het debuutjaar in de Formule 1, zoals verwacht, behaalde hij geen overwinningen, maar hij zou opnieuw verrassend worden. De Braziliaan zou een snelste ronde en drie podiumplaatsen claimen. Dat jaar zou hij op de negende plaats eindigen.
Senna's talent mocht niet over het hoofd worden gezien en het volgende seizoen zou hij van team veranderen en tekende hij voor Lotus's John Player Special voor de volgende twee seizoenen waarin hij in totaal vier overwinningen, tien podiums en vijftien . zou behalen palen. In zowel het seizoen '85 als '86 behaalde hij de vierde plaats in het kampioenschap en vestigde hij zich in de eerste categorie van de autosport. Het jaar daarop zou hij het seizoen 1987 spelen met het Camel Lotus Honda-team en op een podiumplaats eindigen, met name derde aan het einde van het seizoen.
Dat was de opmaat naar wat zijn derde en belangrijkste verandering in de Formule 1 zou zijn. Van 1988 tot 1993 tekende Ayrton Senna voor McLaren Honda, het team waarmee hij de meeste successen zou behalen in zijn Formule 1-carrière.. In 1988 zou de nieuwkomer bij McLaren tot wereldkampioen worden gekroond na acht overwinningen, elf podiumplaatsen en 13 palen op een totaal van 16 races. Senna betrad zeker de elite van de autosport door zijn eerste kampioenschap te winnen, maar dat was slechts het begin van een mooi moment voor de man uit São Paulo.
De baangevechten tussen de twee McLaren-coureurs waren een echte show en dat zou niet eindigen in het seizoen 88. In 1989 waren ze weer op de baan te zien, maar deze keer was het Alain Prost die uiteindelijk tot kampioen werd gekroond, waardoor de andere teams geen opties hadden. De jaren negentig begonnen met een beweging in de gelederen bij McLaren. Prost tekende voor Ferrari en Ron Dennis bracht nog een van de groten naar zijn team, niemand minder dan Gerhard Berger. Op deze manier wisselden de Britten en de Italianen hun piloten uit. Opnieuw concentreerde de strijd om de titel zich op Senna en Prost, waar Ayrton opnieuw de overwinning pakte met slechts zeven punten, waarmee hij zichzelf tweevoudig wereldkampioen kroonde.
Maar in 1991, Senna had geen tegenstand en won zijn derde kampioenschap met ijzeren vuist door zeven overwinningen en twaalf podia te behalen. Achter hem eindigde een Prost die niet meer kon doen het seizoen op de vijfde plaats achter de twee teamgenoot van Williams en Senna, Berger. Na dat glorieuze jaar zou de Braziliaan geen kampioenschap meer halen, vanwege zijn onregelmatigheid in de afgelopen jaren.
In 1992 waren het de twee Williams die hoger eindigden, maar het was Nigel Mansell die als eerste eindigde. Senna, door zijn ups en downs slaagde hij er amper in om drie overwinningen en zeven podiums te behalen. In het volgende seizoen zou hij zijn cijfers iets verbeteren, maar het was niet genoeg om een nieuw kampioenschap van zijn eeuwige rivaal, Alain Prost, te voorkomen. Ayrton zou uiteindelijk vijf overwinningen en zeven podia behalen.
In zijn laatste seizoen van de Formule 1 Ayrton Senna tekende voor een Williams-team powered by Renault. Dat jaar stond in het teken van de dood van de Braziliaan, waar hij er maar drie kreeg palen. In de derde scorende race, gehouden op het circuit van Imola, zou de Braziliaan starten vanaf de eerste positie op de startgrid, maar hij had zich niet kunnen voorstellen hoe het verhaal zou eindigen. Op dezelfde plaats waar Rubens Barrrichello tijdens de vrije training een ernstig ongeluk kreeg, verloor Senna het leven toen een van de ophangingsveren van zijn Williams naar buiten kwam, door het karkas van zijn auto en ook door zijn nek ging en verstikt omkwam.
Het waren moeilijke momenten in Imola, waar de spanning kon worden gesneden met het lemmet van een mes. Niet alleen Ayrton Senna stierf dat weekend, ook Roland Ratzenberger. Als gevolg van dit alles werd een proces voor onvrijwillige doodslag geopend tegen Frank Williams, Patrick Head en Adrian Newey, allemaal leden van Williams. Maar Federico Bendenelli (circuitvertegenwoordiger), Giorgio Poggi (circuitdirecteur) en Roland Bruynserarde die de racedirecteur was, werden ook beoordeeld.
Uiteindelijk werd vastgesteld dat de doodsoorzaak van de Williams-coureur te wijten was aan een gebroken stuurstang op zijn Williams FW16. Bar die op verzoek van de Braziliaan opnieuw werd gesoldeerd, verantwoordelijkheid nemend voor wat er kon gebeuren. Daarom werden de verdachten in het proces vrijgesproken van elke aanklacht. Dat deed veel dingen heroverwegen, en het was een uitgangspunt om rekening te houden met de veiligheid van eenzitters.
"Ik heb geen idolen. Ik bewonder het werk, de toewijding en de competentie", dit was het motto waaronder Ayrton Senna meedeed, tot die noodlottige 1 mei 1994, waar hij zijn leven verloor in de San Marino Grand Prix-race, gehouden op het circuit van Imola. Het was voor de FIA en de FOM het startpunt voor, na twee doden, de een op zaterdag 30 april en de ander op 1 mei om de veiligheid in de Formule 1 te heroverwegen. Van 1994 tot vandaag heeft de Competitie grote veranderingen ondergaan en vandaag is het bijna onmogelijk voor een bestuurder om het leven te verliezen in zijn auto, hoewel sommigen geloven dat er nog ruimte is voor verbetering op het gebied van veiligheid.
Vandaag is het twee decennia van de dood van zowel de Oostenrijker als de Braziliaan, maar in het algemeen herinneren we ons meer over de drievoudig kampioen van Sao Paulo. Zijn felle gevechten met Alain Prost, zijn geweldige carrière in de Formule 1 en in de lagere categorieën verdient het om herinnerd te worden alsof Ayrton nog aanwezig was in de wereld van de stervelingen. Die race van 1994 zou uiteindelijk worden gewonnen door een onbekende Michael Schumacher, die door het lot tot op de dag van vandaag ook een hartslag heeft tegen de dood, waarvan we hopen dat hij als winnaar uit de bus komt.
Dat jaar, zijn eigen Schumacher zou zijn eerste titel behalen die hem als wereldkampioen accrediteerde, die wederom als gevolg van de curiositeiten van het lot, won met slechts één punt meer dan Damon Hill, teamgenoot van wijlen Ayrton Senna. Als dat dodelijke ongeval niet had plaatsgevonden, en met de impuls en het verlangen om het goed te doen van de Duitser Bennetton en de Braziliaanse Williams, zouden we ongetwijfeld getuige zijn geweest van gevechten zoals die met Prost en Senna, met toestemming van Damon Hill , natuurlijk.
Zie ook: Duel of the Titans: Ayrton Senna vs Alain Prost, de show begint, Duel of the titans: Ayrton Senna vs Alain Prost, bitter einde