We gaan verder met een nieuwe duel dat voor altijd de geschiedenis van de Formule XNUMX heeft gemarkeerd. Na je te hebben verteld over het indrukwekkende gevecht dat ze hadden Niki Lauda en James Hunt voor het behalen van de titel van 1976 gaan we deze keer terug naar de late jaren 80 en vroege jaren 90, met een van de meest herinnerde en geliefde duels in deze sport. Het gaat over het duel dat twee van de grootste piloten in de geschiedenis hebben meegemaakt; Ayrton Senna vs Alain Prost.
We gaan naar die tijd, door velen beschouwd als de gouden eeuw van f1. Zowel voor de grootte van de coureurs van het moment (Nigel Mansell, Nelson Piquet, Niki Lauda, Prost, Senna en de laatste jaren een zekere Michael Schumacher…) als voor de spectaculairheid van die "asfaltbeesten". Deze coureurs maakten deel uit van het turbotijdperk in de F1, met auto's die tijdens de kwalificatie ver boven de 1.000 pk kwamen... ontembare auto's die goede handen nodig hadden om hun volledige potentieel te benutten en waarin een fout op de circuits van die tijd een ongeluk betekende. Bovendien beleefden deze coureurs een ware technologische revolutie in auto's die zijn hoogtepunt bereikte in 1993. In het bijzonder, dat jaar reed de auto die als de meest geavanceerde in de geschiedenis van de F1 wordt genoemd, de Williams-Renault FW15-C, die actieve vering had, tractiecontrole, antiblokkeersysteem... waarmee Prost probleemloos zijn vierde wereldtitel binnenhaalde. Voor 1994 elimineerde de FIA alle technologische hulpmiddelen in het streven naar meer gelijkheid tussen de teams.
Alain Prost. (Saint Chamond, Frankrijk, 1955)
Ook wel "De Professor" genoemd. Hij was een koude, berekenende piloot en viel op door zijn enorm technische rijgedrag. Hij was niet zo spectaculair als Senna, hij nam net genoeg risico en vermeed risicovolle situaties. Hij toonde grote regelmaat, zorgde als geen ander voor de staat van de auto en was een sensationeel strateeg. Hij won 4 wereldtitels (1985,1986,1989 en 1993) en het belabberde record van het behalen van de hoogste tweede plaats ter wereld (4).
Ayrton Senna. (Sao Paulo, Brazilië, 1960-1994 San Marino, Italië)
Ook bekend als "Magische Senna". Hij was het tegenovergestelde van Prost. Hij was een veel meer "gepassioneerde" coureur, hij gaf zijn maximum in elke GP en was buitengewoon spectaculair in zijn rijstijl. Hij riskeerde altijd tot het uiterste en stopte niet voordat hij de eerste plaats behaalde. Hij viel op omdat hij zijn auto's altijd boven zijn stand nam en omdat hij een echte was leraar in de regen. Hij was een van de beste klassers aller tijden en won drie wereldtitels (1988, 1990 en 1991), totdat hij een dodelijk ongeval kreeg tijdens de GP van San Marino (1994).
Seizoen 1988
Dat was het eerste jaar dat de twee samenvielen bij McLaren. Prost was de te verslaan coureur dan. Hij had al twee wereldtitels en zijn positie bij McLaren was de onbetwiste leider. Senna kwam naar het team dankzij zijn spectaculaire rijdemonstraties (Monaco GP 1984, hij eindigde als tweede met een geweldige rit in de regen met een enorm inferieure auto (Toleman), en zijn goede resultaten met het Lotus-team).
McLaren was op dat moment ook het meest "glanzende" team. Het had een van de beste teammanagers (Ron Dennis) en de beste coureur. Zelf adviseerde Prost Dennis om Ayrton vast te leggen voor dat seizoen, aangezien hij hem zag als de coureur met de meeste kwaliteiten. Maar zoals ik later zeg, zou ik die beslissing niet nog een keer nemen... Daarom, Senna en Prost zouden in 1988 een team delen. De twee beste coureurs op de grid zouden in de beste auto van het seizoen rijden, de MP4/4. Het was de laatste van het Turbo-tijdperk en wordt door velen beschouwd als een van de beste auto's in de Formule 6, dankzij het uitstekende ontwerp van Steve Nichols en de beste motoren van die tijd, Honda's vXNUMX-turbo.
De gegevens: de McLaren-Honda MP4/4 wist 15 van de 16 GP's te winnen, 15 pole-positions, het constructeurskampioenschap (met een verschil van 134 punten ten opzichte van de tweede plaats) en de wereldtitel, die natuurlijk ook haar toekwam handen. Dat jaar was het Senna die zijn eerste wereldtitel won, gevolgd door Prost, met slechts 3 punten verschil.
Dat jaar was er een van "schijnbare kalmte". De piloten werkten samen voor het welzijn van het team, maar er deed zich een feit voor, en dat is dat Senna liet zien dat hij geen genoegen zou nemen met Prost's "schildknaap", en tot het einde met hem vocht. Een staaltje van het extreme concurrentievermogen van Senna vond plaats in de Portugese GP. Senna leidde de race, maar Prost zat heel dichtbij en op het rechte stuk greep Prost de slipstream en begon de Braziliaan in te halen. Senna, die het spel ziet, begint Prost in een hoek tegen de pitmuur te zetten. Prost geeft niet op en passeert een voet van de muur met zo'n 300 km / u. Die actie stoorde de Fransman erg en Senna, berouwvol, verontschuldigde zich later. Uiteindelijk werd het duel van dat jaar beslist in het voordeel van SenebladerenDat won zijn eerste wereldtitel.
Seizoen 1989
Dat jaar zijn er wijzigingen in de reglementen en keert het terug naar atmosferische motoren. Het McLaren-Honda-team presenteert niet de overweldigende suprematie van het voorgaande jaar. Het is echter nog steeds een geweldige auto en ze hebben de beste coureurs van dit moment, dus de strijd om de coureurstitel zal opnieuw tussen de teamgenoten plaatsvinden. Dit jaar de rivaliteit bereikte een ander niveau; Senna en Prost voerden epische gevechten, zowel op als naast de baan.
Het seizoen begint, en de tweede Grand Prix, gehouden in San Marino is de trigger, de druppel die de emmer deed overlopen en die het begin markeerde van de "oorlog" tussen de twee piloten. Senna en Prost sloten een niet-aanvalsverdrag: de eerste die de eerste bocht bereikt, behoudt zijn positie en wordt niet ingehaald. Dit alles om aan het begin van de race een botsing tussen de auto's van het team te voorkomen. Bij de start is het Senna die de eerste positie inneemt, maar een vrij sterk ongeval van Berger (hij verloor zijn voorvleugel en crashte met meer dan 200 km/u tegen de muur, waardoor zijn Ferrari in brand vloog. Gelukkig waren er geen gevolgen . ) in de Tamburello-bocht, zorgt ervoor dat de start van de Grand Prix opnieuw wordt herhaald.
Bij deze gelegenheid is het Prost die de leiding neemt, maar Senna haalt hem in de Tosa-bocht in en verbreekt daarmee de deal die ze hadden afgesproken. Ten slotte won Senna en Prost was erg overstuur omdat hij zei dat Senna hem ontrouw was. De Braziliaan verdedigde zichzelf en zei dat het geen onderdeel was van wat was afgesproken, aangezien het een herstart van zijn carrière was. Dit onderwerp overstegen de media, en het was de begin van het gevecht zonder kwartier tussen de piloten. De relatie tussen hen liep stuk tot het punt waarop ze niet meer met elkaar praatten, en dit deed ook pijn aan het team. Bij McLaren begon zich een ware "psychologische oorlogsvoering" op te bouwen; slechte sfeer die Ron Dennis (zoals we al zagen bij Alonso en Hamilton) niet wist te managen en dat zou blijven tot het einde van het seizoen.
Prost voelde zich buitengesloten en dacht dat Dennis, Honda en het grootste deel van het team de voorkeur gaven aan Senna. Bij Honda zeiden ze dat Senna meer bij hun filosofie paste; hij was de "samoerai", terwijl Prost de "computer" was. Geconfronteerd met zulk slecht weer in het team, besloot Prost halverwege het seizoen het team te verlaten en tekende voor Ferrari voor het volgende seizoen. Het kampioenschap was een titanengevecht tussen de twee piloten. Dit gevecht bereikte de limiet in de voorlaatste GP van het seizoen, Suzuka. Prost was de leider van het Wereldkampioenschap (76) en had een voorsprong van 16 punten op Senna (60), waardoor de Braziliaan die GP moest winnen om door te gaan met opties om de titel te behouden. Wat er in die race gebeurde, was een van de meest controversiële en becommentarieerde gebeurtenissen in de geschiedenis van F1...
Morgen gaan we verder met dit prachtige duel.
Meer informatie - Duel of the Titans: Ayrton Senna vs Alain Prost, bitter einde ; Duel of the Titans: James Hunt vs. Niki Lauda, het begin van een spectaculaire strijd om het WK 1976
Prost is zonder twijfel de beste coureur van de afgelopen decennia.
Ayrton Senna wordt vanwege zijn agressiviteit beschouwd als een van de groten (zo niet de meeste). Alain Prost, hoewel hij minder herinnerd wordt, heeft echter één titel meer dan Senna, en veel analisten en experts zeggen dat hij een "old school" piloot was. Lang leve Senna en Prost, ongetwijfeld de twee grootste.
Prost was ongetwijfeld een betere coureur dan Senna. Senna's mythe is natuurlijk te danken aan zijn snelheid en goede werk, maar vooral aan zijn charisma. Vergis je niet, Senna was, gewild of ongewild, een showman.
Senna's ongelukkige einde draagt ook enorm bij aan het versterken van de legende, of we het nu leuk vinden of niet.