REUTERS/Albert Gea
La Ferrari-legende en geschiedenis in de motorwereld is het gigantisch. Onbetwist de grote overwinningen in de autosport en de auto's die uit Maranello zijn voortgekomen, inclusief de gouden eeuw van de Formule 1. Enzo Ferrari zal altijd met respect worden herinnerd, en het merk verdient het om geprezen te worden. Aan de andere kant betekent dat niet dat er een moment in de geschiedenis was waarop een enkele piloot alle winnaars kon overschaduwen. En die piloot heette Fernando Alonso.
Un Spanjaard die naar Ferrari kwam met veel enthousiasme en met de hoop een titel bij de Italianen te kunnen behalen, maar die vertrok na 5 pijnlijke jaren waarin hij die droom meerdere keren bijna met zijn vingers aanraakte. Maar de auto's waren niet echt competitief. Red Bull raasde met hun ontwerpen en die van Maranello leek op dat moment incompetent om een fatsoenlijke auto te maken. Maar dat Fernando Alonso hen behoedde voor verdere spot, door de auto race na race, jaar na jaar, in een positie te plaatsen die ze niet verdienden.
Dat is iets dat ik denk Fernando Alonso, diep van binnen, hoewel hij zegt dat hij Ferrari nog steeds in zijn hart heeft, heeft niet vergeven. Maar ook Ferrari heeft Fernando Alonso, die op dat moment boven het team stond, niet vergeven. Diep van binnen weten velen dat als de Spaanse kampioen er niet was geweest, de kritiek in de media veel erger zou zijn geweest en dat het merk in die tijd meer schade zou hebben geleden.
Misschien is dat wat nog steeds brandt in de harten van sommige personages die zijn overgegaan van lofprijzing naar het gooien van giftige pijlen naar hun voormalige piloot. ik verwijs naar Montezemolo, bijvoorbeeld. Langs deze lijnen zijn enkele uitspraken van Flavio Briatore, die een aantal zeer merkwaardige uitspraken heeft gedaan:
«Ik ben er trots op met de beste Formule 1-coureurs van hun generatie te hebben gewerkt. Ik dacht dat er na Michael niemand beter zou zijn, maar Fernando was minstens zo goed. Hij had geen zwakke punten in het besturen, geen. […] Het was Fernando die het verschil maakte en niet de auto. Helaas wilde Luca Di Montezemolo niet toegeven dat Ferrari alles te danken heeft aan Fernando. Integendeel: Ferrari was jaloers op Fernando. Dit is altijd het probleem van de coureurs bij Ferrari. Je moet het team in beweging krijgen, maar je kunt niet te goed zijn voor je auto. Het is een evenwichtsoefening.«