Δεκαετίες ιστορίας του μηχανοκίνητου πιεστηρίου δεν είχαν αποτέλεσμα. Το λέω, γρήγορα, αφού διάβασα την προβληματική ανάρτηση που έχει γράψει ο Javier Moltó στο km77. Η έλευση των «νέων τεχνολογιών» φέρνει για άλλη μια φορά στο φως, σαν να ήταν νέο θέμα, τη σχέση όσων φτιάχνουν καταναλωτικά προϊόντα (εν προκειμένω αυτοκίνητα) και όσων γράφουν για αυτά.
Το όλο θέμα μπορεί να συνοψιστεί σε ένα μόνο ερώτημα: ποιος χρειάζεται ποιον;
Χρειάζονται τα motor blogs ιδιαίτερη προσοχή από τους κατασκευαστές; Εξ όσων γνωρίζω, η έκρηξη στα ιστολόγια αυτοκινήτων που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια έχει συμβεί κάτω από το αδιάφορο (ακόμη και περιφρονητικό) βλέμμα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Μέχρι σήμερα, οι «ενημερωτικές» ενέργειες που απευθύνονται στον έντυπο τύπο συνεχίζουν να μην έχουν καμία σχέση με τις λίγες δραστηριότητες που έχουν πραγματοποιηθεί για όσους γράφουν αποκλειστικά στο Διαδίκτυο. Και ας μην πούμε για τις διαφημιστικές καμπάνιες κανενός μέσου.
Χρειάζονται οι κατασκευαστές motor blogs για κάτι; Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι όχι, δεδομένου του μικρού ενδιαφέροντος που δείχνουν γι' αυτά παρόλο που έχουν σχεδόν γίνει πανούκλα. Ακόμα κι έτσι, θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον να πραγματοποιηθεί ένα πείραμα: εκμεταλλευόμενοι τις (αν)υπάρχουσες «καλές δονήσεις» στο ιστολόγιο ισπανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, θα ήταν θέμα να συμφωνήσουμε όλοι μας και να μην γράψουμε απολύτως τίποτα για ένα συγκεκριμένο μοντέλο που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα ή Καλύτερα, μην αναφέρετε καθόλου συγκεκριμένη μάρκα.
Θα μας τιμωρούσαν οι μάρκες; Τι? Κατάργηση διαφήμισης; Τι διαφήμιση; Μας αρνούνται τα οχήματα δοκιμής; Τι οχήματα δοκιμής; Μας εμποδίζει να παρευρεθούμε σε συνεντεύξεις τύπου; Ποιες συνεντεύξεις τύπου;
Οι κατασκευαστές επιμένουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μας κάνουν τη χάρη παρέχοντάς μας πληροφορίες για τα προϊόντα τους, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για να αποκτήσουν ένα πλήθος δωρεάν διαφημιστικών αναρτήσεων. Ένα πραγματικό χρυσωρυχείο, τώρα που βρισκόμαστε σε χαμηλές εποχές και οι περικοπές στον προϋπολογισμό είναι η σειρά της ημέρας.
Περιμένουν να ανακοινώσουμε με μεγάλη φανφάρα την εμφάνιση οποιουδήποτε restyling, την πώληση οποιασδήποτε ειδικής σειράς, την παραμικρή αλλαγή στους κινητήρες,... αλλά τους εξοργίζει που αναφέρουμε τις ανακλήσεις.
Είναι ενοχλημένοι που επικρίνουμε τις τιμές τους, αλλά τους αρέσει που ανεβάζουμε το βίντεο της τελευταίας τηλεοπτικής διαφήμισης που οι ειδικοί τους ψηφιδωτό. Έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι όσο περισσότερα πράγματα, τόσο περισσότερες ευκαιρίες να κυκλοφορούν στον Ιστό (το Διαδίκτυο είναι αυτό που έχει...το οποίο εξακολουθεί να είναι μια αληθινή αντανάκλαση της κοινωνίας). Και αυτές οι μαλακίες έχουν κοστίσει πολλές χιλιάδες ευρώ και πρέπει να αποσβεστούν κάνοντας τη διαφήμιση να φτάσει στον μεγαλύτερο αριθμό θεατών, εκτός από το να έχει αντίκτυπο στη λιανική τιμή του διαφημιζόμενου μοντέλου.
Δεν μιλάμε για κάτι νέο, αλλά ενισχύεται από τη δύναμη του διαδικτύου. Είναι μια μάχη που δίνεται από τον παγκόσμιο Τύπο του αυτοκινήτου εδώ και δεκαετίες. Οι μάρκες προσβάλλονται όταν διαβάζουν κάτι που δεν τους αρέσει. Και δεν διστάζουν να απειλήσουν με μέτρα πίεσης.
Θυμάμαι μια από τις πιο διαβόητες περιπτώσεις στον τύπο του αυτοκινήτου στην Ισπανία: πυροδοτήθηκε από τον επιφανή Arturo de Andrés σε μια συγκριτική δοκιμή μεταξύ του Peugeot 205 GTI, του Renault Clio 16V και του Ford Fiesta Turbo που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Automobile στο αρχές της δεκαετίας του 90.
Η παράγραφος της διαφωνίας διατυπώθηκε με τους εξής όρους: «Όσον αφορά το Fiesta Turbo, πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ότι είναι ένα απαράμιλλο αυτοκίνητο, όσον αφορά το πλαίσιο, για τους χρόνους που τρέχουν. θα λέγαμε μάλιστα ότι μπορεί εύκολα να είναι επικίνδυνο. Δεν είναι συνηθισμένο στις μέρες μας να πρέπει να το λέμε αυτό για ένα αυτοκίνητο και λυπούμαστε, αλλά έτσι είναι». (Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες τεστ).
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ford Spain φώναξε στα ουράνια, απείλησε να αποσύρει τις διαφημίσεις της και να μην εγκαταλείψει ξανά τα δοκιμαστικά οχήματα. Υπήρξε μεγάλη αναταραχή (τα ισπανικά περιοδικά έπαιρναν -και έπαιρναν- το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους από διαφημίσεις, όχι από την τιμή ανά αντίτυπο που πλήρωναν οι αναγνώστες), αλλά τελικά ο Φορντ έπρεπε να συνέλθει: ήταν προτιμότερο να μιλήσουν για τα αυτοκίνητά τους (ακόμα κι αν ήταν λάθος) αντί να εξαφανιστούν από τις σελίδες του περιοδικού.
Γεγονότα όπως αυτό θα έπρεπε να είχαν διευθετήσει το θέμα εδώ και πολύ καιρό, αλλά οι μάρκες εξακολουθούν να είναι αποφασισμένες να θέλουν να πάρουν από το χέρι όσους γράφουν για τα αυτοκίνητά τους, εις βάρος του πελάτη που είναι, πραγματικά, αυτός που έχει τον τελευταίο λέξη (γραπτή, υπογεγραμμένη και εγκεκριμένη από μια καλή ομάδα λογαριασμών).
Οι κατασκευαστές συνεχίζουν να μπερδεύουν τη διαφήμιση με την πληροφορία, και είτε το πιστεύετε είτε όχι, πολλοί bloggers της αυτοκινητοβιομηχανίας το κάνουν επίσης. Αυτό όμως που με πληγώνει περισσότερο είναι αυτό το πιο παλιό του τόπου εξακολουθούν να αφήνουν τον εαυτό τους να εξαπατηθεί και καταλήγουν να θέτουν στον εαυτό τους, ξανά και ξανά, τις ίδιες ερωτήσεις, αγνοώντας το βασικό: Για ποιον γράφουν: για τους αναγνώστες τους, έστω και δωρεάν, ή για τους υπευθύνους τύπου μεγάλων και εύπορων πολυεθνικών;
Ενδιαφέρουσα αντανάκλαση που πραγματικά "κίνησε το πάτωμα" και νομίζω ότι περισσότερα από ένα ακόμη...
Νομίζω ότι γράφουμε για αυτοκίνητα για την ευχαρίστηση να γράφουμε για κάτι που μας αρέσει. Μέχρι εδώ, αρκεί τα blogs να μην αρχίσουν να θεωρούνται ως επαγγελματική δραστηριότητα με καλύτερα έσοδα. Για τον ίδιο λόγο, βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου ανάμεσα στο να αρχίσουμε να μας εκτιμούν οι επωνυμίες ως εξειδικευμένο μέσο και όχι ως τρόπος για να περάσουμε την ώρα μας ή ως χόμπι. Το πρόβλημα είναι ότι ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ για να κάνουμε το άλμα από αυτό το "μέσο έδαφος", στο δικό μας που είναι μια αναγνωρισμένη δραστηριότητα στη μέση της αυτοκίνησης, κυρίως σε blogs στα ισπανικά, επειδή τα σαξονικά ιστολόγια, ΑΥΤΟΙ ΝΑΙ, τα θεωρούν και εκτός από το να γράφουν για κάτι που τους αρέσει, το κάνουν επαγγελματικά.
Και ναι, υπάρχει ο φόβος ορισμένων bloggers (αστέρι με αστέρια) ότι οι μάρκες θα τους ρίξουν στο κενό επειδή μιλούν χωρίς να μασάουν λόγια για τα πολύ λίγα μοντέλα που έχουμε ή έχουν ήδη ότι δεν έχω αγγίξει κανένα από αυτά και Δεν νομίζω ότι αγγίζω, για να δοκιμάσω. Τα γραφικά μέσα δεν θα πάψουν να έχουν την προνομιακή τους θέση όσον αφορά τις δοκιμές, φοβάμαι ότι για πολλά χρόνια ακόμη, ακόμα κι αν υπάρχουν αντιπαραθέσεις όπως αυτή που περιγράφεις: είναι προτιμότερο να διαφωνείς με το περιοδικό Automobile παρά με το blog. motorxxx.com...
Όσο για τη δωρεάν δημοσιότητα που δίνουμε, δυστυχώς έτσι είναι, αλλά θα τους χρεώσουμε που γράφουν για αυτό ή εκείνο το αυτοκίνητο; Δεν πρόκειται να τους χρεώσουμε ούτε θα μας πληρώσουν. Οι επωνυμίες ενδιαφέρονται ελάχιστα, ελάχιστα αν υπάρχουν ή όχι blogs κινητήρα, αρκεί να συνεχίσουμε να διαφημιζόμαστε κρυφά για αυτές δωρεάν και όσο συνεχίζουμε να τσακώνουμε μεταξύ μας για ένα τόσο μικρό κομμάτι κέικ όπως η "ωραία" μπλογκόσφαιρα στα Ισπανικά με τόσους ξεσηκωμένους που γράφουν για αυτοκίνητα σαν να γράφουν σε γραμματόσημα ή σαν να γράφουν για 15χρονα. πώς θέλετε να τους πάρουν (εμάς) πιο σοβαρά;
αφορά